 |
РОДНЫЯ ВОБРАЗЫ
|
|
Вобразы мілыя роднага краю,
Смутак і радасьць мая!..
Якуб Колас
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Нібы ў адну й тую ж рэчку ўвайсьці альбо ў дзеўчыну двойчы,
двойчы глядзецца ў люстэрка адно спрабавацьмеш ты марна:
твар не пазнаеш чужы, у варожыя гледзячы вочы;
зрэнкі, як промні, адна у адной адаб’юцца папарна.
Вось палатно альбо вершы, Віткацы ці нават Гарацы,
рэалістычна на чвэрць і вар’яцтва амаль на траціну:
знаны мастак пасярэдзіне адпачывае ад працы
і Леўканоя ці нехта яшчэ аздабляе карціну.
Твар яе – быццам бы выклікам найпрыгажэйшым жанчынам.
Побач бадлераўскі кот, справа штосьці накшталт нацюрморту.
Мэтар здаволены, а на партрэце загадкавым чынам
рысы чароўныя ператвараюцца ў брыдкую морду.
Мо менавіта такая яе патаемная іста,
дбайнага плён назіраньня, паданы крыху ў іншасказе?
Мо хваравітыя сны з падсьвядомасьці сюррэаліста,
візія непераможнага зла ў наркатычным экстазе?
З гэтых прыведзеных вэрсіяў можаш абраць ты любую:
горкая казань альбо вычварэньня тыповы гатунак.
Толькі адна нечаканая дробязь чамусьці турбуе –
намаляваны мастак тут нагадвае ўласны малюнак.
Тры непадобныя вонкава й чымсьці падобныя твары:
майстар, мадэлька, выява – і дзе тут чыё люстраваньне?
Ну і, нарэшце, чацьвертай, яшчэ патэнцыйнай пачварай
твар гледача паўстае ў незакончаным покуль трываньні…
Не заняпад (дэкадэнта папхнi, як вучыў Заратустра!),
іншае штосьці жыцьцё надае жывапісным дзівацтвам.
Вонкавы сьвет – альбо майстра – ці нас адбіваць мае люстра,
што выпадкова й ня вельмі дакладна завецца мастацтвам?
|
|
|
|
Падабаецца
Не падабаецца
|
|
|
2009–2020. Беларусь, Менск.
|
|
|
